“Als er iets was, dat mij vanaf de kinderjaren bijgebracht werd, dan wel dat Duitsland daarvoor zorg te dragen heeft dat Joodse mensen bij ons nooit weer angst voor hun leven moeten hebben. Noemt u mij een onverbeterlijke linkse, maar dat geldt voor mij tot op vandaag.” De krachtige slotzinnen van een waardevolle column van Jan Fleischhauer in het Duitse magazine Focus (2 augustus 2025) onder de kop (in vertaling) “Waarom mijn zoon alleen onder politiebescherming naar school kan gaan”.
In gespierde taal luidt de intro van de column: “In Duitsland kan men Joden niet met wapengeweld het land uitdrijven. Maar men kan hen het leven zo zwaar maken dat ze vrijwillig gaan. Dat is het doel van lieden die elke week haatgezangen aanheffen.”
Fleischhauer vertelt dat zijn zoon sinds vier jaar de Sinai-basisschool in München bezoekt. Vanwaar op een Joodse school? Vrij simpel. “Wij zochten een school voor de hele dag.” En daarvan zijn er niet veel in München. Op de warme aanbeveling van een vriendin werd dat dus de Sinai-school. “Ons heeft dat besluit nooit berouwd”, looft de columnist. Geweldige, toegewijde leerkrachten, geen klas telt meer dan 20 leerlingen. “Ik heb niet nagevraagd hoeveel medescholieren niet van het Joodse geloof zijn, maar dat heeft ook nooit een rol gespeeld.”
De Joodse school van de zoon van de journalist kent een aantal bijzonderheden. Zo leren de kinderen vanaf de eerste klas naast Duits en Engels ook Hebreeuws. “Twee keer per dag wordt er gebeden, de jongens met keppeltje en het eten is natuurlijk koosjer.”
Er is echter nog een bijzonderheid, die de Sinai-school onderscheidt van elke andere school in Duitsland, vervolgt de columnist: “Het schoolbezoek is alleen onder politiebescherming mogelijk.” Al voor die inktzwarte dag van 7 oktober 2023 (de terroristische overval van Hamas op de Joodse staat) stond voor de school heel zichtbaar een politiewagen geposteerd. Sindsdien zijn de veiligheidsmaatregelen duidelijk verhoogd. Bij schoolexcursies gaan gewapende beveiligers mee en twee keer per jaar wordt er geoefend voor een crisissituatie. “Dan leren de kinderen zich te verstoppen.”
Columnist Jan Fleischhauer trekt meteen een parallel: “Er wordt veel gesproken over de moeilijke situatie van de moslims. Echter, ik geloof dat er geen enkel moslims kind in Duitsland is dat zijn school alleen onder toezicht van politieagenten met het machinepistool op de arm kan betreden – en dat vanwege een enige reden: omdat het moslims is.”
De Duitse journalist maakt zich vooral grote zorgen over de lieden die vandaag de dag op straten en pleinen ongehinderd hun haatgevoelens jegens Israël en de Joden kunnen botvieren. Je weet immers maar nooit “of niet de een of ander op de idee komt de woorden door daden te laten volgen”. Fleischhauer heeft de indruk dat velen niet beseffen welke gevolgen deze vrije ventilering van Jodenhaat kan hebben. En dat hoewel hij normaal gesproken voorzichtig is om woorden meteen als daden op te vatten.
Het is evenwel “wereldvreemd”, merkt de columnist op om aan te nemen dat het geen invloed heeft wanneer bijvoorbeeld de voorzitter van de Linkspartei de Israëli’s tot “Hungermörder” (hongernoordenaars) bestempeld en Israël van “het plegen van genocide” wordt beticht.
“Stel het geval dat Israël het Palestijnse volk wilde vernietigen”, zo neemt Fleischhauer deze draad op, “en dat is de VN-definitie van een genocide: de uitdelging van een volksgroep op grond van haar religieuze of etnische samenstelling, waarom is het aantal doden dan niet hoger, vraagt Stephens (referentie aan commentaar Amerikaanse journalist Bret Stephens in de New York Times, red.). De mogelijkheid om Gaza met de aardbodem gelijk te maken, zouden de Israëli’s hebben. Wie wilde ze daarbij hinderen? Echter in plaats van alle leven te elimineren, houden zij zich op met onderhandelingen over hulpleveranties.”
De columnist interpreteert de obsessie van “links van het midden” om het woord genocide tegen Israël te gebruiken als “de bevrijding van Duitsland” van de ‘schuldcultus’. “In waarheid gaat het toch daarom: Israël en Nazi-Duitsland op één niveau te stellen om eindelijk weer vrolijk te kunnen zeggen wat men van de Joden vindt.”
Even scherp uit zich Fleischhauer over het effect van een mogelijke Duitse ondertekening van een internationale verklaring waarbij Israël als agressor wordt aangemerkt. “Zij zou het leven van de hier wonende Joden verder verslechteren.” Zo’n ondertekening vormt immers een trofee voor de lieden die Israël een terreurstaat noemen. Daarom ook ijveren ze zo voor de naam van bondskanselier Friedrich Merz onder die veroordelende verklaring richting de Joodse staat.
En passant geselt de columnist Merz en de media voor de geringe aandacht die zij schenken aan de gijzelaars in Gaza, waaronder zes Duitse staatsburgers! De meeste Duitsers zijn zich daarvan niet bewust. “Wie zou het hen ook kwalijk willen nemen?” Kent minister van Buitenlandse Zaken Wadepuhl hun namen -Alon Ohel, Itay Chen, Gali en Ziv Berman, Rom Braslavski, Tamir Nimrodi- eigenlijk wel en zo ook de diplomaten van diens departement? De laatsten wensen vooral een resolute veroordeling van Israël…
Een paar weken geleden werd er voor de school van Fleischhauers zoon gedemonstreerd. Door onoplettendheid van het stadsbestuur in München kon de alliantie “Palestina spreekt” langs de synagoge trekken, die naast de Sinai-school ligt. Woordvoerder Aboud schold alle synagogebezoekers uit voor “fascistenvrienden” en betitelde de berichten over het leed van de Israëlische gijzelaars in handen van Hamas gladweg als een “leugen”.
Vanzelfsprekend was de route van de demonstratie niet toevallig gekozen, aldus de columnist, noch het feit dat de demo exact plaatsvond tijdens het vrijdaggebed. Gelukkig stelden zich meteen burgers van München ter bescherming voor het gebedshuis op, haast Fleischhauer zich aan deze weerzinwekkende scène toe te voegen. “Echter, de boodschap van de demonstranten was helder. Pas op! Niemand is veilig, niet eens op de Münchner Sankt-Jakobs-Platz.”
Het gaat gewoon om pure intimidatie, weet Fleischhauer. “Dat is het doel. In Duitsland kan men Joden niet met wapens uit het land verdrijven. Maar men kan hen het leven zo zwaar maken, dat ze vrijwillig gaan.”
Sommige mensen verwijten de columnist “niet onbevangen te zijn”. Zijn repliek is glashelder: “Dat klopt. Wat het bestaansrecht van de Joden in Duitsland aangaat, ben ik niet onbevangen. Ik geloof overigens dat het minder te maken heeft met het feit dat mijn zoon een Joodse school bezoekt, maar eerder met mijn sociaaldemocratische opvoeding.” En die hield in dat Joodse mensen in Duitsland nooit meer voor hun leven zouden moeten vrezen…
De openhartige, eerlijke column van Jan Fleischhauer legt precies de actuele existentiële onzekerheid van de Joodse gemeenschap in Duitsland bloot. Neem alleen de titel van zijn stuk al! Toepasbaar Europabreed. Het antwoord van de columnist is ronduit bemoedigend, maar hoe representatief is dat voor de meerderheid van de Duitse bevolking, hoe representatief elders in Europa, in Nederland? Belangrijker nog: hoe verhoudt zich het bestuurlijk gezag op allerlei niveaus tot endemische Jodenhaat? Een bange vraag en bepaald niet exclusief voor de Joodse minderheid onder ons.
Bron: Focus-column (2 augustus 2025) van Jan Fleischhauer onder de titel “Weshalb mein Sohn nur unter Polizeischutz zur Schule gehen kann”.
Reactie plaatsen
Reacties