“Heel Israël ademt op na de vrijlating van Edan Alexander”, schrijft de bekende Duitse publicist Ahmad Mansour op het sociale platform X. “De vreugde is eerlijk, diep – en toch niet zonder een laffe nasmaak”, vervolgt de Israëlische Arabier van komaf.
Mansour verklaart meteen die gemengde gevoelens bij de terugkeer op Israëlische bodem, na 584 dagen gijzeling, van de 21-jarige Edan Alexander. Hij stelt dat achter dit humanitaire gebaar “een ongemakkelijke waarheid” schuilgaat. Welke? “Vrijgelaten werd niet de Israëlische soldaat Edan Alexander – vrijgelaten werd de Amerikaan met Israëlische pas. Niet de Israëlische regering, maar Donald Trump zelf zette zich voor zijn vrijlating in.”
Deze vrijlating geeft tegelijk een boodschap af, onderstreept Mansour. Die mag dan zacht zijn, maar sorteert een verwoestend luid effect: in Israël zijn er nu twee soorten burgers. “Die met slechts één pas – en die met de juiste tweede. Het is een pijnlijke selectie, één die zich niet in wetten, maar in prioriteiten manifesteert. En zij treft een toch al verscheurde samenleving in het merg.”
Volgens de analyse van Mansour boekt Hamas hiermee een dubbele triomf. “Niet alleen dat zij de Amerikaanse machtsinvloed heeft weten te benutten om Israël te passeren, ze benut tegelijk de gelegenheid om haar ideologische boodschap te verbreiden: Joden, aldus haar cynische logica, behoren niet terug te gaan naar Israël, maar terug naar de landen, waaruit hun grootouders eens vluchtten. De verdeeldheid, die dat hier teweegbrengt, is precies dat wat ze willen.”
Over de rol van de VS in de vrijkoming van eigen burger Edan Alexander maakt de psycholoog en extremisme-expert zich geen illusies: het is geen “tactisch incident” dat de VS intussen directe kanalen hebben naar Hamas. Er is hier sprake van “een strategisch omdenken”. En daarmee voor Jeruzalem “een diplomatiek bankroet”.
Ondertussen blijven de gijzelaars, die geen tweede pas hebben, vastzitten in Gaza. “En hun families, uitgeput, ontgoocheld en in de groeiende wetenschap dat hun verwanten blijkbaar niet meer het hoogste doel van deze regering zijn. Netanyahu spreekt van een totale overwinning, echter hoe langer deze oorlog voortduurt, des te diffuser wordt zijn eigenlijk doel. En des te duidelijker wordt dat ook de relatie met Trump allang scheuren vertoont. Niet openlijk – nog niet. Maar het vertrouwen is verbruikt.”
Of noopt juist deze dreiging van het verlies van een essentiële bondgenoot in de regio de regering-Netanyahu tot een abrupte koerswijziging? In de internationale media verschijnen daarover indicaties. Netanyahu meldde immers alvast de aankomst van Israëlische onderhandelaars dinsdagmorgen 13 mei in Doha, de hoofdstad van Qatar. Komt er aan de martelgang van de gegijzelden en hun geliefden dan toch een einde?
Reactie plaatsen
Reacties