Het is nu vooral zaak dat invloedrijke bestuurders, academici en politici zich ook gaan gedragen tegenover Joden zoals zij zich opstellen tegenover alle andere minderheden, stelt Pieter Dorsman, actief in de Joodse gemeenschap in Vancouver. “En zij dienen de aanwezigheid van Joden niet direct te linken aan een buitenlands conflict”, voegt hij er in een interview met antisemitismenieuws.nl direct aan toe. Ook het kennisniveau van het Midden-Oosten, Israël en de Joodse geschiedenis van deze elites is aan een grondige nascholing toe, inclusief besef en wetenschap van de cruciale factor van religie, evalueert en adviseert Dorsman.
U bent weer tijdelijk terug in geboorteland Nederland vanuit Canada. Hoe ervaart u als lid van de wereldwijde Joodse gemeenschap die actuele anti-Israëlische besluiten (Concertgebouw in Amsterdam, Erasmus Universiteit in Rotterdam) in ons land?
Geeft dat ook een gevoel van vervreemding, zoals recent een Joodse docent duidelijk aangaf?
Pieter Dorsman: Ik ben zeer verbaasd dat de anti-Israël houding en het daarmee samengaande antisemitisme zo’n vlucht heeft genomen in Nederland. In het eerste jaar na 7 Oktober kwam het meer van radicale groepen, actievoerders en straatprotesten, het is nu echt geïnstitutionaliseerd. Er werd bijvoorbeeld tijdens de verkiezingen vaak gesproken over ‘genocide’ alsof het de normaalste zaak was en al een geaccepteerd feit. De incidenten met het Concertgebouw en op Erasmus (waar ik zelf gestudeerd heb) geven aan dat de bestuurlijke elites in Nederland nu een keuze gemaakt hebben, men kiest voor een anti-Israël positie en tegelijkertijd durft men er ook geen discussie over aan te gaan. Een zorgwekkende ontwikkeling en ik vraag me af hoe een nieuw kabinet hiermee om zal gaan, ik vrees dat het niet beter zal worden.
Het activisme zoals bijvoorbeeld de posters over ‘genocide’ van The Rights Forum waarmee Van der Plas, Wilders en Yeşilgöz werden aangevallen hebben dus effect, helaas. Kijk ook naar de namen van de notabelen achter The Rights Forum en ook het Concertgebouw, zeer invloedrijke en belangrijke leden van het Nederlandse establishment. Jarenlang werd er steun uitgesproken voor de Joodse gemeenschap en ‘nooit meer Auschwitz’ geroepen, nu is de koers ineens om en hoor je slechts pro-Palestijnse argumenten. Erger nog: vaak hoor je helemaal niets meer, angst misschien en er is geen ruimte meer voor discussie. En precies dat draagt bij tot die vervreemding, absoluut.
Welke geluiden vanuit de Joodse gemeenschap vangt u tijdens uw verblijf in Nederland op? Een sterkere neiging om te vertrekken soms?
Pieter Dorsman: Wat ik hoor van mensen is meer een soort verbijstering, dat het na tachtig jaar tot zo’n ommekeer is gekomen. En ja, er zijn ook stemmen die zeggen ‘vertrekken’ maar voor de meerderheid en met name oudere mensen is dit natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Het is overigens niet alleen een geluid uit de Joodse gemeenschap, ik hoor heel vaak het verlangen om Nederland achter zich te laten van vrienden en bekenden. In Israël heb ik contact met Hillel Fuld, een vooraanstaand tech influencer en spreker, en die voert actief campagne om zoveel mogelijk Joodse mensen over de hele wereld ‘aliyah’ te laten maken. Kom naar huis is zijn boodschap, maar nogmaals: makkelijker gezegd dan gedaan. Het is niet eenvoudig in Israël opnieuw te beginnen, een baan te vinden of een bedrijf te starten. Ik ken veel Israëli’s die naar Canada zijn gekomen juist uit economische overwegingen.
Ziet u een parallelle anti-Israëlische, ja antisemitische trend tussen Nederland en uw huidige woonland Canada?
Pieter Dorsman: Ja, het is nagenoeg hetzelfde. Veel straatprotesten en bizarre antisemitische acties en zeer magere reacties (of totaal geen) van de politieke en bestuurlijke elites. In Canada is men misschien nog iets te voorzichtig en voert politieke correctheid de boventoon. Nederlanders zijn in vergelijking wat directer en eerlijker, met alle nadelige gevolgen vandien voor de Joodse gemeenschap. Het bestand in Gaza heeft daar niets aan veranderd helaas, integendeel.
Wat ook heel typisch was in Canada, was dat zodra er een antisemitisch incident had plaatsgevonden overheden en politici het gelijk verbonden met ‘islamofobie’. Zo van, ‘heel erg wat met de Joodse gemeenschap is gebeurd gisteren, maar we moeten ook vooral alert zijn op ‘islamofobie’. Niet echt een productieve aanpak mijns inziens, er is echt weinig moslimhaat in Canada, en het versterkt de vervreemding die de Joodse gemeenschap toch al zo voelt.
Begin volgend jaar staat er in Duitsland -waar trouwens veel gedebatteerd en gepubliceerd wordt over de aanhoudende antisemitische agitatie- een belangrijke publicatie op stapel met de onvermijdelijke titel/vraag: “Was tun?” Wat “effectief ” te doen in Duitsland tegen antisemitisme, ja, tegen de huidige wereldwijde agressie jegens de Joodse staat en de Joodse diaspora? Welke gedachten, wensen koestert u over deze levenszaak?
Pieter Dorsman: Natuurlijk zijn er de gebruikelijke acties zoals voorlichting, samenwerking en oproepen tot tolerantie. Ik denk dat deze belangrijk zijn, maar zoals we nu zien, is het vooral zaak dat invloedrijke bestuurders, academici en politici zich gaan gedragen zoals zij zich opstellen tegenover alle andere minderheden en de aanwezigheid van Joden niet direct telinken aan een buitenlands conflict.
Ik denk echt dat er wat gedaan moet worden aan het kennisniveau van deze mensen alvorens ze zich uitspreken of mengen in het conflict. Dus: er zal veel gerichter te werk moeten worden gegaan in het onderwijs en niet denken dat een cursus of lezing over de Holocaust helpt. Het gaat om de geschiedenis van het Joodse volk in het Midden-Oosten en dat moet je dan weer in een globale context plaatsen met tevens een gegronde analyse van de religieuze aspecten. De meeste mensen die het woord voeren over Israël en Joodse geschiedenis weten hier simpelweg te weinig vanaf. En nogmaals: het gebrek aan religieuze kennis is schrijnend en die heb je echt nodig om het conflict in het Midden-Oosten beter te begrijpen.
In Duitsland valt de weerbaarheid van de Joodse gemeenschap op (specifieke Joodse organisaties van/voor studenten, docenten, journalisten, invloedrijke stemmen in de sociale media en niet te vergeten de zeer actieve Zentralrat der Juden). Ziet u dat ook terug onder de Joodse gemeenschap in Canada?
Pieter Dorsman: Ja, er zijn ongelooflijk veel initiatieven van diverse Joodse groepen over heel Canada, veel voorlichting en activisme en die ook vaak de politiek opzoeken voor debat en discussie. Er zijn ook tal van Canadees-Joodse influencers die aardig wat kunnen bereiken. De voormalig minister van Justitie Irwin Cotler is daarvan een belangrijk voorbeeld en zijn dochter Michal Cotler-Wunsch is internationaal zeer actief. Hillel Neuer uit Montreal van UN Watch moet ook zeker genoemd worden, op ‘X’ zou ik Dahlia Kurtz willen noemen, Aviva Klompas heeft ook een Canadese achtergrond. Warren Kinsella is een katholieke liberaal en oud-adviseur van premier Jean Chretien en een radicaal voorvechter van Israël, echt heel knap hoe hij tegen de stroom inroeit, hij heeft er net een boek over geschreven.
Ik ben bevriend met een aantal invloedrijke Joodse stemmen in British Columbia. Selina Robinson die haar baan als provinciale minister van Financiën kwijtraakte naar aanleiding van haar pro-Israël houding, ze is nu heel actief op social media. Nina Krieger is een provinciaal parlementslid voor de linkse NDP partij en haar vader Kit Krieger, een voormalig prominent vakbondsman. Zij hebben het de afgelopen paar jaar niet makkelijk gehad (er moest zelfs politie voor beveiliging aan te pas komen) maar gaan gewoon stug door met zich uit te spreken. Overigens best wel interessant, bij onze hostage bijeenkomsten kwamen vaak echte ouderwetse linkse types die zich verraden voelen door het nieuwe links, zij gaan door het vuur voor Israël en de Joodse gemeenschap.
Dus er is geen gebrek aan talent en toewijding. Maar leiders van Joodse organisaties moeten ook door een politiek mijnenveld heen, dus je ziet vaak dat Joodse community leiders zich wat diplomatieker uitlaten. De rabbi’s van de drie grote congregaties (orthodox, conservatief en reform) zijn ook heel actief.
Vanuit uw internationale interesse en zakelijke achtergrond neemt u regelmatig stelling over actuele politieke en sociale gebeurtenissen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan via uw interessante en informatieve blog “Pieter’s Newsletter”. Wat drijft u? Geeft het voldoening? Respons ook?
Pieter Dorsman: Schrijven is altijd een passie van mij geweest en is eigenlijk belangrijker geworden door de jaren heen. Het is interessant de verbanden te zien tussen globale ontwikkelingen, maar ook tussen politieke en economische trends. Na 7 oktober ontstond er echt interesse in wat ik te melden had. In Canada vooral van mensen die geen idee hadden van de Israëlische geschiedenis of wat er precies gaande was in Europa. Ik vind het dan een leuke uitdaging om het uit te leggen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook een stuk over de boerenprotesten in Nederland geschreven, mensen in Canada vroegen mij wat er nou eigenlijk aan de hand was in Nederland. Toen Hillel Fuld werd geweigerd door de Australische regering te komen spreken eerder dit jaar heb ik er een lang stuk over geschreven, ook omdat ik hem kende en er een persoonlijke noot aan kon toevoegen, dat maakt het wat directer en interessanter voor de lezer.
Ik denk dat de wereld kleiner is geworden en meer en meer mensen voelen dat wat er in alle uithoeken van de wereld gebeurt nu ook direct invloed heeft op hun leven. Ik krijg veel, over het algemeen positieve reacties en het aantal abonnees, ook steeds meer betalende, groeit. Ik wil het graag uitbreiden en misschien ook podcasts en/of video hieraan toevoegen. Ik heb wat te melden zeg maar. En voor Nederlanders: je kunt het via de computer ook makkelijk vertalen.
Link naar artikel over Hillel Fuld:
Reactie plaatsen
Reacties