For English click here.
“De Joodse identiteit wordt niet als respectabel beschouwd en Joodse stemmen acht men niet de moeite waard om aan te horen. Voor studenten en stafleden die eenvoudigweg willen studeren, lesgeven of waardig leven, is dit verwoestend. Voor Ierland vormt het een moreel falen van historische proporties.” Aan het woord is de Ierse student Jamie O'Mahony. De redactie sprak hem.
Beste Jamie, allereerst onze complimenten voor je uitstekende, heldere presentatie tijdens een panel over “The voice of (Jewish) students on European campuses”, gemodereerd door dr. Amanda Kluveld (Universiteit Maastricht) tijdens een internationale conferentie in het Europees Parlement op 11 november 2025.
Het weekblad The Jewish Chronicle omschreef je als “not Jewish, but is a fierce advocate for Israel” (“niet Joods, maar een vurig pleitbezorger voor Israël”). Ben je het eens met deze korte omschrijving en zou je vooral je beweegredenen willen toelichten?
Jamie O'Mahony: Al vóór 7 oktober had ik Israël bezocht, had ik Joodse vrienden en volgde ik de ontwikkelingen daar. Als kind was ik bezeten van de militaire geschiedenis van de 20e eeuw, en mijn vader, destijds zelf tiener, vertelde me met veel genoegen over de Israëlische oorlogen van 1967 en 1973. Mijn overgrootvader vocht tijdens de Eerste Wereldoorlog in de regio voor het Britse leger. Hij had ook een Joodse vriend, dus dat was voor mij heel normaal, terwijl veel mensen in Ierland nog nooit een Jood hebben ontmoet.
Ook heb ik een deel van mijn jeugd in Wenen gewoond. Daar kwam ik de ‘Stolpersteine’ tegen ter nagedachtenis aan families die in de Shoah zijn vermoord. Ik woonde niet ver van een synagoge (waar in 1981 een Palestijn twee mensen heeft gedood) en daar is eveneens veel politieke steun voor Israël. Tevens schreef Theodor Herzl in Wenen zijn werk ‘Der Judenstaat’, en hij werd daar begraven voordat hij naar Israël werd overgebracht.
Na 7 oktober was ik echter zó geschokt – niet alleen door het gruwelijke geweld en sadisme, maar ook door de ambivalente reacties en het relativeren door een groot deel van de westerse wereld. In november 2023 woonde ik een debat bij met Natasha Hausdorff, waar ik zag hoe een lid van het Ierse parlement weigerde Hamas te veroordelen (een maand later riep hij op tot intifada) en het evenement eindigde toen een toehoorder ‘Allahu Akbar’ begon te schreeuwen.
Vanaf dat moment ben ik me publiekelijk gaan uitspreken, ben ik artikelen gaan schrijven en sloot ik me aan bij een politieke campagne om mijn pro-Israël standpunten uit te dragen. Voor mij staat Israël voor zoveel licht en goedheid; of het nu gaat om de politieke en economische vrijheid voor zijn burgers, de hoge levenskwaliteit, westerse waarden, successen in de geneeskunde en technologie, of om zijn liefdadigheid en welwillendheid jegens landen die zelfs oorlog tegen Israël hebben gevoerd (bijvoorbeeld Operatie Good Neighbour in Syrië).
Ook vind ik het essentieel en legitiem dat Joden hun eigen natiestaat en thuisland hebben, net zoals zoveel andere volkeren in de wereld. Om deze redenen moet de alliantie van links en jihadisten om Israël te demoniseren en te vernietigen, worden tegengegaan.
Je moedige, bewonderenswaardige houding brengt zeer gevoelige persoonlijke kosten met zich mee, zoals The Jewish Chronicle ook expliciet vermeldt. Zou je misschien op dit gevoelige aspect van je activiteiten willen ingaan?
Jamie O'Mahony: In de afgelopen twee jaar hebben we volgens mij een wereldwijde hysterie tegen Israël en het Joodse volk gezien die de geschiedenisboeken zal ingaan. Wanneer je dus tegen de massa ingaat (wat essentieel is om te doen), stuit je op veel tegenstand. Zeker, ik heb mensen die ik ooit vrienden noemde zich van mij zien afkeren. Het is ook onaangenaam om te zien hoe snel vreemden vreselijke conclusies over mij trekken en mij niet als persoon willen leren kennen.
Maar zeker toen ik in maart 2025 op mijn universiteit een pro-Israëlische studentengroep oprichtte, was dat een persoonlijk dieptepunt. Ik werd uit mijn functie als voorzitter van de debatvereniging ontheven, mijn relatie eindigde en ik kon niet meer op de campus komen vanwege doodsbedreigingen.
De debatvereniging en vrienden verwijderden al onze foto’s die online stonden. Hiermee probeerden ze letterlijk de geschiedenis uit te wissen, inclusief de evenementen die ik met de vereniging had georganiseerd en waar ik erg trots op was. Gelukkig heb ik de laatste maand van mijn studie nog kunnen voltooien, maar helaas ben ik aan deze sociale gevolgen gaandeweg gewend geraakt.
Ik zou mezelf of mijn overtuigingen nooit veranderen om goedkeuring van anderen te krijgen; dat vind ik werkelijk een laffe en zwakke houding, en ik haat het om dat bij anderen te zien. Als kind nam mijn vader me mee naar Speakers’ Corner in Hyde Park, Londen. Hij prentte me in dat ik het recht én de plicht heb om mezelf te uiten.
“I prefer to be true to myself, even at the hazard of incurring the ridicule of others, rather than to be false, and to incur my own abhorrence” - Frederick Douglass
Jouw kritische optreden tegenover professor Ilan Pappé tijdens een Q&A na diens lezing in Limerick werd een groot item in de (sociale) media. Wat is er precies gebeurd?
Jamie O'Mahony: Ik had begin 2024 een van Pappé’s boeken gelezen. Hij is een postmodernistische pseudo-historicus die niet in objectieve feiten gelooft en openlijk de gewelddadige vernietiging van Israël steunt. Hij zegt in interviews dat hij hoopt op het ‘op het einde van het zionisme’.
Toen zag ik een aankondiging dat hij in Ierland zou spreken. Normaal gesproken besteed ik geen aandacht aan de Ireland-Palestine Solidarity Campaign, want die is uiterst radicaal. Maar het feit dat een relatief grote naam als Pappé naar mijn kleine geboortestad Limerick kwam, had me niet lekker gezeten als ik de kans niet had aangegrepen om hem uit te dagen.
Dus belde ik twee pro-Israëlische vrienden en samen glipten we subtiel de zaal binnen, zonder onze overtuigingen kenbaar te maken. We wilden de spreker intellectueel uitdagen – niet gaan schreeuwen en vandaliseren zoals het nihilistische ‘pro-Palestijnse’ kamp zo vaak doet. Zo zat ik 45 minuten zijn belachelijke praat aan te horen, en toen het tijd was voor de vragenronde stak ik mijn hand op.
Ik vroeg hem eerst waarom hij al jaren profiteert van het recht op vrije meningsuiting om de vernietiging te bewerkstelligen van het enige land in het Midden-Oosten waar hij dat recht had. Ik zei dat hij in Syrië of Saoedi-Arabië in een kerker gestorven zou zijn. Ik merkte op dat hij Israël ook wel moest haten omdat het een kapitalistisch succesverhaal is en hij een communist is. Ik stond op het punt nog een laatste vraag te stellen en kreeg inmiddels boegeroep en geschreeuw uit het publiek over me heen. Op dat moment wilde ik mijn Israëlische vlag tevoorschijn halen. Toen ik de vlag pakte, wierp een universiteitsdocent zich op mij en probeerde hem van me af te pakken. We worstelden en schreeuwden enkele ogenblikken, voordat ik door in totaal zes mannen de zaal uit werd gesleurd. Het ging buiten op straat verder. Het werd allemaal gefilmd door mijn vriend Isaac en het filmpje ging viraal.
Ik denk dat de reden daarvoor was dat het zo’n tastbare vertoning was van de intolerantie en het geweld die de andere kant kenmerken. Blijkbaar vond een universiteitsmedewerker het acceptabel om mij aan te vallen, alleen omdat ik een vraag stelde en vreedzaam een vlag liet zien.
Kreeg je ook publieke steun voor je ferme houding?
Jamie O'Mahony: Ja, het was zeer geruststellend en positief om op Instagram en LinkedIn honderden geweldige berichten van mensen over de hele wereld te ontvangen. Evenzo was het onwerkelijk dat prominente figuren als Jake Wallis Simons, kolonel Richard Kemp en Graham Linehan mij publiekelijk prezen. Ook heb ik een interview gedaan met GB News, dat meer dan 100.000 keer is bekeken.
We begrepen zelfs een lovende reactie vanuit het Israëlische kabinet?
Jaimie O'Mahony: Ja, Amichai Chikli, de minister voor Diasporazaken en de Strijd tegen Antisemitisme. Ik kon het niet geloven; zodra ik het zag, heb ik meteen mijn ouders gebeld, helemaal opgewonden en blij.
Jamie, zou je dieper willen ingaan op je uitspraken: ‘Ierland wordt opgestookt door antisemitische en antizionistische thema’s, dat gebeurt in het bijzonder academisch’ en ‘Ierland wenst de confrontatie met zijn antisemitisme niet aan te gaan’?
Jamie O'Mahony:
1. Wat ik hiermee bedoel is dat de universiteiten van Ierland, de culturele instellingen en een groot deel van het publieke debat vijandigheid jegens Israël dusdanig genormaliseerd hebben dat openlijke antisemitische ideeën nu doorgaan voor respectabele meningen. De academische beschuldigende benadering van Israël is ideologisch geworden in plaats van wetenschappelijk: studenten wordt geleerd de Joodse staat uitsluitend te bekijken door een ‘koloniale’ bril, die de inheemse Joodse aanwezigheid, de historische complexiteit van het Midden-Oosten en de lange geschiedenis van door de Palestijnen afgewezen vredesvoorstellen uitwist. Dit is geen analyse, het is dogma.
Dit wordt nog versterkt door de manier waarop Iers onderwijsmateriaal en de campuscultuur omgaan met de Joodse geschiedenis. Schoolboeken presenteren Auschwitz als een krijgsgevangenenkamp en beschrijven Jezus als ‘geboren in Palestina’, terwijl het jodendom wordt neergezet als inherent gewelddadig, waar tegenover christendom en islam zouden streven naar ‘vrede en rechtvaardigheid’. https://www.algemeiner.com/2024/11/05/irish-school-textbooks-disparage-judaism-defame-israel-watchdog-finds/
Israël wordt vaak volledig weggelaten, alsof Joden simpel pas in de moderne tijd zijn opgedoken zonder enige historische band met hun land. Op campussen wordt gedrag, dat ooit ondenkbaar was, als normaal beschouwd: een man die ‘Allahu Akbar’ scandeert naar Joodse sprekers, studenten die tentenkampen opzetten ter verheerlijking van Hamas, en redelijke uitingen van zionisme die – net als in mijn geval – door de universiteit worden gemeden.
Academisch personeel verergert het probleem vaak door individuen een podium te geven die aan Holocaust-inversie doen, door juridische beschuldigingen tegen Israël zonder meer te herhalen (zoals de ICJ-‘genocide’-claim) en door te weigeren de gruweldaden van Hamas of de constante ophitsing binnen de Palestijnse samenleving te erkennen. Toen een belangrijk rapport, zoals het Dinah Report, het grootschalige seksuele geweld van 7 oktober aan het licht bracht, negeerde de Ierse academische wereld het gewoonweg, terwijl ze zich voorheen als voorvechter van vrouwenrechten opwierp.
Dit alles heeft een klimaat gecreëerd waar antizionisme niet alleen overheersend is, maar ook wordt gehanteerd als een onbetwistbare morele waarheid. Wanneer een hele sector gelooft dat Joodse zelfbeschikking uniek onrechtmatig is, vloeit dat onvermijdelijk over in negatieve houdingen tegenover Joden zelf. De grens tussen het aanvallen van Israël en het belasteren van Joden is daarmee weggevallen — en in het huidige Ierland is dat al realiteit geworden.
2. “Ierland wenst de confrontatie niet aan te gaan met zijn antisemitisme.” Dit valt duidelijk te zien in het gedrag van de politieke leiders van Ierland, in het medialandschap en in het bredere publieke debat. De regering heeft standpunten jegens Israël ingenomen die veel verder gaan dan kritiek en uitkomen in de sfeer van ideologische vijandigheid.
De erkenning van een Palestijnse staat zonder vastgestelde grenzen of functionerende regering was geen diplomatieke daad; het was een symbolisch gebaar bedoeld om aan Israël een boodschap van oppositie af te geven. Aansluiten bij de zaak van Zuid-Afrika bij het ICJ — een zaak gebaseerd op beschuldigingen die oude antisemitische bloedsprookjes doen weerklinken — was eerder een staaltje politiek profileren dan een op feiten gebaseerde actie. Ierse leiders gebruiken het woord ‘genocide’ achteloos, zonder te verwijzen naar het handelen van Hamas, de context van de oorlog of de verplichtingen van het internationaal recht. Toen Fine Gael (een regeringspartij) weigerde te stemmen voor een motie die het bloedbad van 7 oktober veroordeelde en opriep tot de vrijlating van Israëlische gijzelaars op het EVP-congres, was de boodschap onmiskenbaar. Dit ondanks dat een achtjarig Iers meisje was ontvoerd en zes weken vastgehouden.
Voormalig president Higgins belichaamde de nationale onwil om dit alles te erkennen. Hij verzon herhaaldelijk theorieën over Israël (bijvoorbeeld de bewering dat Netanyahu nederzettingen in Egypte wilde), steunde openlijk het Iraanse regime en woonde zelfs een Holocaust-herdenking bij hoewel overlevenden hem hadden gevraagd dit niet te doen. Toch is er in eigen land vrijwel geen kritiek op hem. Zijn opvolger, die vorige maand is gekozen, noemt Israël een staat van ‘Joodse suprematie’ en zegt dat Hamas ‘onderdeel van het gebouw van het Palestijnse volk’ is.
Hetzelfde patroon komt terug in de media: journalisten publiceren Israël-boycotlijsten, kijken weg wanneer Israëlische of Joodse personen worden lastiggevallen, en presenteren de gesprekspunten van Hamas als onbetwistbare waarheden. Vorig jaar werd een Israëlische vrouw die op het punt stond te bevallen, vanwege haar nationaliteit lastiggevallen door een vroedvrouw.
Voormalig journalist Kevin Myers vertelde me dat hij gelooft dat Ierland gevangen zit in dezelfde hysterie en conformiteit rond deze kwestie, op dezelfde manier als de katholieke kerk de maatschappelijke orde gedurende de 20e eeuw domineerde.
De ongelukkige pathologie van mijn land om zichzelf altijd als slachtoffer te beschouwen, speelt ook een rol. Ieren zien zichzelf graag als onderdrukten en zullen zich daarom identificeren met de zwakkere partij, ongeacht de eraan verbonden moraliteit. ‘Unhappy the Land’ van Liam Kennedy of recente geschriften van Douglas Murray illustreren dit goed. De recent overleden Ierse filosoof Manchán Magan probeerde zich tegen deze opvatting te verzetten.
Ierland ziet zijn antisemitisme niet onder ogen, omdat het daarbij zou moeten toegeven dat vijandigheid jegens Israël een bepalend onderdeel van de nationale identiteit is geworden. Deze obsessie, die door enkele Israëlische functionarissen is vergeleken met de sfeer van Europa in de jaren dertig van de vorige eeuw, wordt beschouwd als een morele deugd in plaats van een vooroordeel. Zolang dat zo blijft, komt er geen afrekening.
Overigens, is het niet veelzeggend dat juist Ierland onlangs een ambassade in Teheran heeft geopend en nauwe banden onderhoudt met de diep antisemitische Islamitische Republiek Iran?! Graag jouw reactie op deze beschamende kwestie.
Jamie O'Mahony: Het is inderdaad veelzeggend en beschamend dat Ierland ervoor koos een volwaardige ambassade in Teheran te openen op een moment dat de relatie met Israël zodanig was geklapt dat de Israëlische ambassade zich volledig uit Dublin heeft teruggetrokken.
Iran is ’s werelds voornaamste staatssponsor van terrorisme en antisemitisme. Het financiert Hamas, Hezbollah, Islamitische Jihad en andere groeperingen die openlijk oproepen tot de moord op Joden. Het is verantwoordelijk voor de destabilisatie van het Midden-Oosten en heeft herhaaldelijk regionale overheden bedreigd, inclusief de nauwste bondgenoten van het Westen.
Desondanks heette Fine Gael de Iraanse ambassadeur welkom op haar partijcongres (nadat ze de uitnodiging aan de Israëlische ambassadeur had ingetrokken) en hij werd ontvangen in het parlement. Het aangaan van nauwere diplomatieke betrekkingen terwijl Iran op zijn agressiefst is in decennia, is verbijsterend. Zelfs toen Hezbollah een Ierse vredessoldaat, Seán Rooney, vermoordde, volgde er geen politieke woede richting Teheran.
De brief van president Higgins aan president Pezeshkian, waarin hij liet weten ‘uit te kijken naar de voortzetting van een steeds diepere dialoog en samenwerking tussen onze twee landen’, was ronduit beschamend. Hij schoof vervolgens de schuld op de Israëlische ambassade toen het publiek erachter kwam. Dit is geen neutraliteit; het is selectieve morele blindheid. De beslissing om de banden met Iran te verdiepen, terwijl ze met Israël te verbreken, spreekt boekdelen over de diplomatieke prioriteiten van Ierland en over de ideologische narratieven die dit beleid aansturen.
Welke gevolgen heeft dit vergiftigde academische klimaat voor Joodse/Israëlische stafleden en studenten, maar ook voor niet-Joodse sympathisanten van Joodse collega-academici?
Jamie O'Mahony: De gevolgen van dit klimaat zijn ernstig en diep persoonlijk voor degenen die het ondervinden. Joodse en Israëlische studenten voelen zich vaak fysiek onveilig. Er zijn gevallen van fysieke aanvallen, voorvallen van bespugingen, gerichte intimidatie, en zelfs situaties waarin Joodse vrouwen onheus werden behandeld in ziekenhuizen. Veel Joodse studenten voelen zich niet langer op hun gemak om een Davidsster te dragen of in het openbaar Hebreeuws te spreken. Israëlische bezoekers worden in de hoofdstad uitgescholden of aangevallen. De vijandigheid is niet louter theoretisch; het is de dagelijkse realiteit.
Op professioneel vlak zijn de gevolgen even schadelijk. Artsen hebben voorgesteld om Israëlische geneesmiddelen te boycotten – een standpunt dat patiënten in gevaar zou brengen – en academici waarschuwen collega’s om niet met Israëli’s samen te werken uit angst voor professionele repercussies. Medewerkers die eenvoudigweg een gematigd standpunt innemen – zoals steun voor een tweestatenoplossing of het veroordelen van Hamas – riskeren sociale isolatie en formele klachten. Zij, die Joodse collega’s verdedigen, zelfs als ze zelf niet Joods zijn, worden bestempeld als ‘goedpraters van genocide’ en als paria’s behandeld.
Het emotionele effect is diepgaand. Joodse en Israëlische leden van Ierse universiteiten krijgen keer op keer voorgeschoteld dat ze geen empathie kunnen verwachten, dat hun geschiedenis verdraaid zal worden en dat hun lijden geminimaliseerd of openlijk bespot zal worden. Rachel Moiselle schrijft hier heel treffend over in een universitaire context. Wanneer gegijzelden dood worden aangetroffen, is er geen moment van stilte. Wanneer Hamas wreedheden begaat, is de luidste reactie vaak ontkenning.
De boodschap die deze omgeving afgeeft, is pijnlijk duidelijk: de Joodse identiteit wordt niet als respectabel beschouwd en Joodse stemmen acht men niet de moeite waard om aan te horen. Voor studenten en stafleden die eenvoudigweg willen studeren, lesgeven of waardig leven, is dit verwoestend.Voor Ierland vormt het een moreel falen van historische proporties.
Heb je ook (nauw) contact met de zeer kleine Joodse gemeenschap in Ierland? Voor zover jij weet of hoort, zien zij nog een toekomst in het huidige Ierland?
Jamie O'Mahony: Ja, ik heb vorig jaar nauw samengewerkt met voormalig politicus Alan Shatter alsook met Maurice Cohen, de voorzitter van de Jewish Representative Council of Ireland. Ik ben naar bijeenkomsten in de synagoge geweest en heb een presentatie gegeven in het Chabad-centrum. Ook ben ik in september met een kleine groep uit de Joodse gemeenschap op bezoek geweest bij de vicepremier van Ierland.
De gemeenschap is nu al klein vergeleken met andere Europese landen, ongeveer 2000 mensen. Ik weet dat het wetsvoorstel van de regering om goederen uit Judea en Samaria te verbieden, of het feit dat een Joodse vrouw uit een Holocaust-herdenking in Dublin werd gesleurd, grote invloed hebben gehad op het veiligheidsgevoel van Joodse Ieren. Zoals Maurice Cohen tijdens een hoorzitting van de regering deze zomer aangaf: “Ik voelde me altijd Iers en toevallig Joods… nu voel ik me enkel een Jood, die leeft in Ierland.”
Het is niet aan mij om te zeggen of zij een toekomst in Ierland zien; het is immers voor velen hun thuis. Niettemin weet ik dat de koerswijziging van het land in de afgelopen twee jaar de gemeenschap diep heeft geschokt en ontsteld. Ik denk dat er meer moed vereist is van degenen onder ons, die met de Joodse gemeenschap sympathiseren, om zich uit te spreken – maar ik geloof ook dat de gemeenschap inspiratie zou moeten putten uit de geest van Jabotinsky. Te veel mensen zijn te vaak pessimistisch en blijven voortdurend in de verdediging schieten over hun identiteit. Ik geloof dat ze meer assertief hun recht moeten claimen om als Ierse burgers te leven, vrij van intimidatie of uitsluiting.
Jamie O'Mahony's blog op de Times of Israel hier
Lees over hem in JNS hier
Lees over de andere sprekers in Brussel op 11 november 2025 die eerder op onze website zich uitspraken: Bar Harel, Milos Boksan, Gregoy Langsner,
