Op zondag 14 september 2025 leidde Diane Keyser, bestuurslid van het Joods Informatie en Documentatiecentrum (JID) in België, het Internationaal Symposium tegen Antisemitisme te Antwerpen in onder de titel “Aan al de antisemieten van deze wereld”. De redactie is haar zeer erkentelijkheid de letterlijke tekst van de inleiding te mogen publiceren.
Aan al de antisemieten van deze wereld:
Jullie zeggen dat wij de banken controleren. Dat wij Hollywood controleren. Dat wij de media domineren. Dat we te veel invloed hebben, te veel macht, te veel trots. Maar jullie vragen jullie nooit af hoe — of waarom. Laat me het jullie dan uitleggen.
Men verbood ons om land te bezitten, dus leerden we te leven van ons verstand. We werden geweerd uit gilden en vele beroepen, dus werden we handelaars, geleerden, dokters en advocaten.
Onze gehechtheid aan onderwijs kwam niet voort uit privilege — maar uit noodzaak. Uit uitsluiting. Uit overleving. Toen men ons verbood universiteiten te betreden, bouwden we onze eigen yeshivot of talmoed hogescholen. De Thora werd ons moreel kompas. De Talmoed ons intellectuele oefenterrein. Toen men ons uitlachte als ‘boekenwurmen’, maakten wij van kennis ons schild. De belediging werd ons harnas.
In het middeleeuwse Europa verbood de Kerk christenen om geld uit te lenen met rente. Maar koningen hadden toch leningen nodig, en iemand moest die innen. Dus klopten ze aan bij de Joden — al uitgesloten, al verguisd. We werden geldschieters, niet uit ambitie, maar uit dwang. En daarna haatte men ons ervoor.
In Amerika werden we geweerd uit de ‘respectabele’ beroepen. Dus trokken we naar het Westen en hielpen we Hollywood uitvinden — niet om te “brainwashen”, maar om te dromen. Om verhalen te vertellen. Om magie te creëren.
Toen de Ivy League-universiteiten het aantal Joodse studenten beperkten, richtten we Brandeis op. Toen ziekenhuizen geen Joodse dokters wilden aannemen, bouwden we Cedars-Sinai. Toen advocatenkantoren ons buitenhielden, openden we Skadden en Wachtell. We probeerden niet te domineren — we probeerden gewoon te leven.
We werden op de brandstapel gegooid tijdens de kruistochten, werden verdreven uit Spanje tijdens de inquisitie.Afgeslacht in Polen. Opgehangen in Iran. Gelyncht in Georgië. Gebombardeerd en vergast in Duitsland. En toch overleefden we. We leerden. We herinnerden.
In 1948 zag de wereld hoe bijna een miljoen Joden werden verdreven of op de vlucht sloegen uit Arabische landen. Hun huizen, winkels en synagogen werden in beslag genomen of in brand gestoken. Er kwamen geen vluchtelingenkampen, geen VN-agentschappen, geen wereldwijde oproep tot gerechtigheid. Geen ‘recht op terugkeer’ voor Joden uit Bagdad, Aleppo of Tripoli.
Jullie zeggen dat wij tribaal zijn. Maar we hebben geprobeerd ons aan te passen. We veranderden onze namen. Streken onze krullen glad. Lieten ons geloof los. Maar telkens als wij probeerden te verdwijnen, herinnerden jullie ons eraan wie we zijn. Dus keerden we ons tot elkaar. We steunden elkaar. We bouwden synagogen toen jullie gebedshuizen ons uitsloten. We richtten organisaties op om ons te verdedigen, omdat niemand anders dat deed.
En toen geen enkel land ons wilde — bouwden we ons eigen.
Toen kwam 7 oktober 2023.
Jullie zeggen dat jullie Israël haten vanwege het beleid. Vanwege het land. Vanwege de grenzen. Maar op 7 oktober 2023 mikte Hamas niet op soldaten. Ze vielen geen checkpoints of militaire bases aan. Ze verkrachtten vrouwen. Ze onthoofdden baby’s. Ze verbrandden hele families levend. Ze slachtten burgers af in hun huizen, bombardeerden schuilplaatsen, vermoordden dansende jongeren op een muziekfestival. Het was het ergste bloedbad op Joden sinds de Shoah. En terwijl onze doden nog niet eens begraven waren, huilde de wereld niet met ons — maar keerde zich tegen ons.
Studenten zwaaiden met borden ‘Eer de martelaren’. Demonstranten zwaaiden met hakenkruisen in Sydney. Vergas de Joden werd op muren gekalkt in Berlijn. Joodse studenten werden opgesloten in bibliotheken in New York. Aan het M.I.T. werd hen de toegang tot lessen ontzegd. Aan Harvard, maar ook op onze eigen universiteiten in Gent, Leuven, Brussel en Antwerpen was het veiliger om onze Davidssterren te verbergen.
Ondertussen bloeden onze gijzelaars nog steeds in de tunnels.
Dus nee — dit gaat niet om grenzen. Jullie haatten ons al van voor 1948. Voor het bestaan van de staat Israël. Voor er één grens was getekend.
Wat jullie haten, is dat er ook invloedrijke machtige Joden zijn. Dat we een vlag hebben, een sterk leger en een democratisch verkozen regering. Dat we een thuis hebben.
Maar jullie hebben ons liever zwak. Zwervend. Onderworpen. Afhankelijk van jullie genade of toestemming om te mogen leven.
Israël is geen geschenk. Het is een noodzaak.
We hebben dat land niet gekoloniseerd — we zijn ernaar teruggekeerd.
Joden leven al meer dan 3000 jaar in Jeruzalem, Hebron, Safed, Tiberias, Judea en Samaria.
Eeuwenlang bidden we naar het oosten, naar Sion.
We bouwden een natie, omringd door vijanden, onder embargo’s, achtervolgd door de as van Auschwitz. Israël werd niet opgericht door de Shoah. Het werd opgericht na 2000 jaar ballingschap, genocides, verraad — en is de enige verzekering tegen de volgende.
‘Nooit meer’ is geen slogan.
Het is onze Iron Dome.
Maar waarom deze dubbele standaard?
Toen Rusland Oekraïne binnenviel, kwam de wereld in actie. Blauw-gele vlaggen op elk profiel. Wapens, humanitaire hulp, solidariteit — en terecht. Maar toen Hamas Israëlische kinderen levend verbrandde, werd ons gezegd te ‘de-escaleren’. Wanneer wij onze steden verdedigen, zijn wij monsters. Wanneer wij onze doden begraven, betwist men onze rouw. Waarom?
Vrede is mogelijk. We hebben het geprobeerd.
Israël zoekt co-existentie. Jullie scanderen ‘From the river to the sea’.
Wij kiezen voor het leven. Jullie scanderen de dood.
Dus ja — Israël is vandaag sterk. Baruch Hashem, goddank. Het is voor ons JODEN het enige toevluchtsoord als het elders fout gaat.
Want een weerloze Jood is een dode Jood. En de geschiedenis leerde ons dat geen enkele koning, paus of president ons zal komen redden.
Wij willen niet domineren. We willen gewoon leven. Vrij. Trots. Zonder ons te hoeven verontschuldigen.
Jullie hoeven ons niet lief te hebben. Jullie hoeven het niet met ons eens te zijn. Maar jullie zullen nooit meer bepalen of wij het recht hebben om te bestaan. Knoop dat in jullie oren.
Dank voor jullie aandacht.
Diane Keyser, penningmeester JID VZW
Reactie plaatsen
Reacties