Vanuit haar christelijke geloof leeft Petra van de Weetering met de belofte uit Numeri 24, vers 9: “Wie u zegent, is gezegend; wie u vervloekt, is vervloekt!” Deze Bijbelwoorden herinneren haar eraan dat verbondenheid met Israël niet alleen een politieke keuze is, maar ook een morele en geestelijke overtuiging. Vanuit deze houding hoopt zij op een Nederlandse overheid die Israël met respect benadert, eerlijk oordeelt en zich inzet voor vrede en veiligheid, “voor het Joodse volk én voor iedereen die in het Midden-Oosten leeft”. Haar wens richting een nieuwe kabinet in Den Haag luidt daarbij klip en klaar: een duidelijke stellingname voor de Joodse gemeenschap in Nederland en voor het bestaansrecht van Israël.
Welke persoonlijke, warme banden koestert u met het Joodse volk en de Joodse staat?
Petra van de Weetering: Mijn betrokkenheid bij het Joodse volk en de staat Israël is al ontstaan in mijn jeugd. Mijn eigen opa en oma hebben in Drenthe Joodse onderduikers verborgen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bijzonder genoeg woon ik nu zelf in een oude pastorie waar in diezelfde tijd ook Joodse onderduikers op zolder zaten. Deze geschiedenis maakt mijn verbondenheid met het Joodse volk heel persoonlijk.
Ook mijn geloof heeft hierin een grote rol gespeeld. Tijdens de catechisatie kreeg ik les van een dominee die overtuigd zionist was. Daardoor groeide mijn liefde voor het Joodse volk en voor Israël. Als zeventienjarige had ik zelfs de wens om op een kibboets te wonen en te werken. Dat is toen helaas niet gelukt, maar de verbondenheid met Israël is altijd gebleven.
Die band is voor mij niet alleen persoonlijk, maar ook geestelijk. Vanuit mijn geloof zie ik Israël als het land dat door God is beloofd. De Bijbel is voor mij het fundament van mijn geloof. Het is in de kern een Joods boek, geschreven door Joodse mensen en geworteld in de geschiedenis van het Joodse volk. Als christenen, zo lees ik in de Bijbel, zijn wij “geënt op de olijfboom”: Israël.
Daarnaast geloof ik dat Israël ook in de toekomst een bijzondere plek heeft. Ik geloof dat Jezus zal terugkomen op de Olijfberg en dat Zijn koninkrijk vanuit Jeruzalem zal beginnen. Deze verwachting geeft voor mij extra betekenis aan het land en alles wat daar gebeurt.
Mijn verbondenheid is ook heel concreet geworden doordat mijn dochter vijf jaar geleden is getrouwd met een Nederlandse Israëliër en nu in Israël woont. Sindsdien reis ik gemiddeld twee keer per jaar naar haar en haar gezin. Tijdens mijn bezoeken ervaar ik telkens weer de rijke geschiedenis, de cultuur en de ontmoetingen met mensen van verschillende achtergronden die samen Israël vormen.
Alles bij elkaar koester ik warme banden met Israël, vanuit geloof, familiegeschiedenis en persoonlijke betrokkenheid. Het land voelt voor mij niet als zomaar een reisbestemming, maar als een plek waarmee mijn hart diep verbonden is.
Adhesie betonen aan het Joodse volk en de Joodse staat brengt, dieptreurig genoeg, persoonlijke risico’s met zich mee. Welke ervaringen hebt u? Beïnvloedt deze naargeestige situatie ook uw levensgedrag?
Petra van de Weetering: Helaas merk ik dat openlijke betrokkenheid bij het Joodse volk en de staat Israël tegenwoordig persoonlijke risico’s met zich meebrengt. Dat heeft mijn gedrag veranderd. Waar ik vroeger vrijuit vertelde over mijn reizen naar Israël en mijn verbondenheid met het land, ben ik sinds 7 oktober veel voorzichtiger. Soms zeg ik alleen dat ik naar “het buitenland” ga, omdat reacties niet altijd vriendelijk zijn en gesprekken ineens fel kunnen worden.
Tijdens de twaalfdaagse oorlog met Iran was ik zelf in Israël en kon ik tijdelijk niet terug naar Nederland. In die periode ben ik geïnterviewd door het Nederlands Dagblad en CVandaag over de situatie en over hoe ik daarmee omging. Naar aanleiding van deze interviews kreeg ik veel reacties: sommige waren bijzonder en hartverwarmend, maar er zaten ook felle en hatelijke reacties tussen. Dat heeft mij extra bewust gemaakt van hoe gevoelig openlijke steun aan Israël tegenwoordig ligt.
Ook in het dagelijks leven merk ik die voorzichtigheid. Ik draag een hanger met een Davidsster als teken van verbondenheid, maar soms kies ik ervoor die niet zichtbaar te dragen. Niet omdat mijn overtuiging is veranderd, maar omdat ik rekening houd met mijn veiligheid en onnodige confrontaties wil vermijden.
Het doet mij verdriet dat betrokkenheid bij een volk en een land — vanuit geloof, liefde en respect — betekent dat ik moet opletten wat ik zeg en doe. Toch blijf ik trouw aan mijn overtuiging en verbondenheid met Israël. Die voorzichtigheid verandert niets aan mijn liefde, maar laat wel zien dat openlijk ergens voor uitkomen tegenwoordig helaas niet altijd vanzelfsprekend veilig is.
Tegelijkertijd hebt u door uw persoonlijke kennis van de Joodse staat (regelmatige bezoeken aan naaste familie) een helder weerwoord op alle leugens die breed circuleren over Israël. Zet u die kennis soms ook in en leidt dat tot (enige)reflectie bij deze ‘critici’?
Petra van de Weetering: Ja, ik gebruik mijn kennis en ervaringen met Israël regelmatig in gesprekken. Doordat mijn dochter daar woont en ik het land vaak bezoek, ken ik Israël niet alleen uit de media maar ook uit de praktijk.
Wanneer ik in Israël ben, zie ik een land dat leeft en bruist. Er wordt overal gebouwd: huizen, flats en nieuwe wegen. De infrastructuur groeit snel. Ook op medisch en technologisch gebied zie ik veel bijzondere ontwikkelingen en innovaties. Israël is in veel sectoren vooruitstrevend en creatief.
Wat mij ook opvalt, is de grote diversiteit aan mensen. Israël is een echte smeltkroes waar Joden, moslims, christenen, Druzen en anderen samenleven. In het Westen hoor je vaak dat Israël een apartheidsstaat zou zijn, maar in wat ik zelf zie en meemaak herken ik dat beeld niet. Natuurlijk bestaan er verschillen in iedere samenleving — arm en rijk, hoger en lager opgeleid — maar die hebben we in Nederland net zo goed. Dat maakt Israël daarin niet anders dan andere landen. In gesprekken merk ik dat veel mensen weinig weten over de geschiedenis en de politieke achtergrond van Israël, vooral over de periode rond en na 1948. Veel meningen zijn vooral gebaseerd op berichten op tv en sociale media, die vaak een eenzijdig of versimpeld beeld geven.
Daarnaast merk ik dat weinig mensen stilstaan bij de Bijbelse betekenis van Israël. Ik vertel dan ook vaak dat Jezus zelf een Jood was, voortgekomen uit het Joodse volk en geworteld in de geschiedenis van Israël. Dat besef helpt om met meer begrip en respect naar het land en zijn bewoners te kijken. Wanneer ik mijn ervaringen deel, merk ik zeker wel mensen er over nadenken. Niet iedereen verandert direct van mening, maar er ontstaat wel vaker meer openheid en een gesprek met meer nuance en wederzijds begrip. Dat vind ik waardevol.
Dragen grosso modo de media in Nederland geen medeverantwoordelijkheid voor publieke uitingen van Jodenhaat respectievelijk de demonisering van Israël?
Petra van de Weetering: Ja, dat denk ik grotendeels wel. De berichtgeving over Israël is naar mijn gevoel vaak eenzijdig. De nadruk ligt vooral op slechte en negatieve nieuwsberichten, terwijl de historische en politieke achtergrond weinig aandacht krijgt. Veel mensen vormen hun mening op basis van wat zij op televisie, in het nieuws en op sociale media zien, zonder zich verder te verdiepen.
Een bevestiging hiervan zie ik in het rapport over de berichtgeving van de BBC. In dit onderzoek zijn met hulp van data-analyse en AI ongeveer 9 miljoen woorden uit BBC-uitzendingen en publicaties onderzocht. Hieruit blijkt dat de BBC meer dan 1.550 keer haar eigen journalistieke regels heeft overtreden, bijvoorbeeld op het gebied van onpartijdigheid en zorgvuldigheid. Dit laat zien hoe gemakkelijk en snel berichtgeving scheef kan groeien en hoeveel invloed dit heeft op hoe mensen naar Israël kijken. Ik denk dat dit in Nederland niet veel anders is.
Ook op verschillende universiteiten zie ik een eenzijdige houding tegenover Israël. Op plekken zoals de Radboud Universiteit in Nijmegen en universiteiten in Amsterdam, Maastricht en Leiden worden regelmatig vooral anti-Israëlische standpunten naar voren gebracht. Er lijkt weinig ruimte te zijn voor andere geluiden of een echt open gesprek. Dat Joodse of pro-Israëlische sprekers soms worden geweerd of afgezegd, vind ik zorgwekkend. Het voelt alsof een afkeer van Israël, die misschien altijd al heeft bestaan, nu steeds meer ruimte krijgt.
Alles bij elkaar vind ik dat zowel media als onderwijsinstellingen meer verantwoordelijkheid zouden moeten nemen voor eerlijke, zorgvuldige en evenwichtige informatie. Dit zou absoluut kunnen helpen om polarisatie en misverstanden tegen te gaan en meer begrip tussen mensen te bevorderen.
Hoe kijkt u aan tegen de houding van kerken in ons land versus puur antisemitisme? Juist christenen zouden toch een muur moeten vormen om onze Joodse gemeenschap?! Graag uw visie.
Petra van de Weetering: Ik zou inderdaad graag willen dat christenen een “muur” vormen rondom Israël en de Joodse gemeenschap. Juist christenen zouden solidair moeten zijn en openlijk moeten opkomen tegen antisemitisme. Het raakt mij telkens weer als ik in Israël grote groepen christenen ontmoet vanuit allerlei verschillende kerken, die daar zijn omdat ze Israël een warm hart toedragen. Dat vind ik hartverwarmend en bemoedigend.
Tegelijk zie ik ook een duidelijke tweedeling binnen de kerken. Dat heeft vooral te maken met verschillende theologische overtuigingen. Sommige kerken hangen de vervangingstheologie aan en geloven dat Israël geen bijzondere rol meer heeft in Gods plan. Andere kerken richten zich vooral op politieke oplossingen, zoals de tweestatenoplossing, en zijn daardoor kritisch naar Israël zonder altijd oog te hebben voor de Bijbelse verbondenheid met het Joodse volk.
Persoonlijk geloof ik dat echte oplossingen tussen Joden, Palestijnen en Arabieren niet uit politieke keuzes of leiders zullen voortkomen. Terwijl kerken discussiëren over het wel of niet steunen van Israël, zie ik juist in Israël zelf prachtige initiatieven ontstaan: gezamenlijke gebedshuizen, ontmoetingsplaatsen en projecten van verzoening, waar mensen elkaar zoeken en samen werken aan vrede.
Voor mij ligt de hoop dan ook niet in politieke strijd, maar in ontmoeting, geloof en verzoening. Ik geloof dat christenen daarin naast het Joodse volk zouden moeten staan — als een muur van bescherming, bemoediging en trouw.
Er dient een nieuw Nederlands kabinet te komen. Welke wensen hebt u inzake het Nederlandse overheidsbeleid richting Joodse gemeenschap in ons land en voor de nationale betrekkingen met Israël?
Petra van de Weetering: Met de komst van een nieuwe regering hoop ik dat er duidelijk stelling wordt genomen voor de Joodse gemeenschap in Nederland en voor het bestaansrecht van Israël. Voor mij betekent dat: geen ruimte voor het boycotten of zwartmaken van Israël, en krachtig optreden tegen elke vorm van antisemitisme.
Dat betekent niet dat Nederland alles wat de Israëlische regering doet kritiekloos moet steunen. Net als bij ieder ander land moet er ruimte zijn voor eerlijke, respectvolle kritiek en diplomatiek overleg. Ook over de keuzes die Israël maakt mag verschillend worden gedacht. Wat ik vooral hoop, is op een evenwichtig beleid: duidelijk zijn over het recht van Israël om te bestaan en zich te verdedigen, en tegelijk ruimte houden voor gesprek waar dat nodig is. Israël mag niet worden buitengesloten of steeds eenzijdig veroordeeld in internationale verbanden.
Vanuit mijn geloof leef ik met de Bijbelse belofte uit Numeri 24:9:
“Wie u zegent, is gezegend; wie u vervloekt, is vervloekt!”
Deze woorden herinneren mij eraan dat verbondenheid met Israël niet alleen een politieke keuze is, maar ook een morele en geestelijke overtuiging. Vanuit die houding hoop ik op een Nederlandse overheid die Israël met respect benadert, eerlijk oordeelt en zich inzet voor vrede en veiligheid — voor het Joodse volk én voor iedereen die in het Midden-Oosten leeft.
De voortreffelijke Duits-Joodse historicus Michael Wolffsohn toont in zijn publicaties zonneklaar aan welke grote negatieve gevolgen de uitsluiting en vervolging van Joden voor de daders met zich meebrachten. Een teken aan de wand voor de huidige academische acties in Nederland contra de Israëlische wetenschappelijke wereld. Graag uw commentaar!
Petra van de Weetering: Ik deel de zorgen die Michael Wolffsohn in zijn publicaties uitspreekt. De geschiedenis laat zien dat het uitsluiten en vervolgen van Joden niet alleen grote gevolgen had voor het Joodse volk zelf, maar ook voor de samenlevingen die dit toelieten. Kennis, innovatie en vooruitgang gingen verloren doordat juist veel wetenschappers werden buitengesloten.
Als ik nu kijk naar de oproepen om Israëlische universiteiten te boycotten en Israëlische wetenschappers te weren door Nederlandse instellingen, zie ik hierin een zorgwekkende herhaling van dat patroon. Ik denk dat deze ontwikkeling uiteindelijk ook slecht is voor Nederland. Door samenwerking te weigeren, sluiten we ons af van kennis, medische doorbraken en technologische innovatie die van groot belang zijn.
De afgelopen tijd lees ik regelmatig over nieuwe Israëlische innovaties. Israël behoort namelijk tot de wereldtop op het gebied van medisch onderzoek en technologie. Deze ontwikkelingen helpen niet alleen mensen in Israël, maar patiënten over de hele wereld — ook hier in Nederland.
Daarom vind ik het boycotten van deze wetenschappelijke wereld kortzichtig en schadelijk. In plaats van uitsluiten zou samenwerking centraal moeten staan.
De les die Wolffsohn trekt, onderschrijf ik volledig: het uitsluiten van Joodse kennis leidt niet naar rechtvaardigheid of vrede, maar naar achteruitgang — moreel, intellectueel en praktisch. Dat gevaar zie ik ook vandaag, nu academische boycots opnieuw steeds meer steun lijken te krijgen.
Hoe reageert uw familie in Israël op deze duistere dagen op het Europese continent van voortwoekerende Jodenhaat?
Petra van de Weetering: Mijn dochter en schoonzoon ervaren de huidige ontwikkelingen als erg aangrijpend. Vooral voor de familie van mijn schoonzoon raakt dit een pijnlijk stuk geschiedenis. Zijn overgrootvader in Nederland heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog Joden verborgen en daarmee zijn eigen leven in gevaar gebracht. Voor deze moedige daad is hij door Yad Vashem erkend als “Righteous Among the Nations” (Rechtvaardige onder de Volkeren).
Deze bijzondere geschiedenis leeft nog steeds sterk binnen de familie. De zus van mijn schoonzoon, Noah, staat ook in die lijn van betrokkenheid. Zij heeft gediend als soldaat in het Israëlische leger (IDF). Voor de familie is zij een symbool van verbondenheid met het Joodse volk en met de geschiedenis van Israël.
Voor mijn dochter en schoonzoon en zijn familie maakt de huidige Jodenhaat in Europa deze familiegeschiedenis extra pijnlijk. Wat zij nu zien, voelt als een pijnlijke herhaling van iets waarvan iedereen hoopte dat het voorgoed voorbij zou zijn.
Welke oproep wilt u doen aan de lezers van onze website?
Petra van de Weetering: Mijn oproep is om blijvend achter Israël te staan — niet uit blindheid, maar uit verbondenheid en respect. Blijf bidden voor het land, de regering en voor vrede. Neem niet alles zonder nadenken voor waar aan wat via nieuws en sociale media wordt verspreid, maar zoek naar bredere context en betrouwbare informatie.
En vooral: blijf u uitspreken tegen antisemitisme, in welke vorm dan ook. Zwijgen helpt niet. Alleen door op te staan voor waarheid, rechtvaardigheid en menswaardigheid kunnen we bijdragen aan een