Tekst van de toespraak van Ralph Pais, vicevoorzitter van het Joodse Informatie- en Documentatiecentrum in België, gehouden op 5 oktober 2025 in Antwerpen tijdens de herdenking van de massaslachting, bedreven door Hamas en haar trawanten op Israëlisch grondgebied, 7 oktober 2023.
Birshut Ha Rabbanim,
Excellenties, dames en heren, beste vrienden,
Op 7 oktober 2023 om 7:30 werd een meisje van negen jaar wakker in haar huis in kibboets Nir Oz.
Ze liep naar de kamer van haar broertje omdat ze lawaai hoorde. En toen zag ze hoe zwaarbewapende Hamas-terroristen, schreeuwend, haar jongere broertje, nog gekleed in zijn blauwe pyjama, meesleurden. Ze liep naar de woonkamer.
Haar moeder lag daar op de grond, bloedend, levenloos. Haar vader werd voor haar ogen meegenomen. Zij bleef achter.
Negen jaar oud. Alleen. Voor altijd getekend door wat haar jonge onschuldige ogen nooit hadden mogen zien.
Dames en heren, dit zijn geen verzonnen beelden.
Dit zijn echte families. Dit is de realiteit van 7 oktober.
De nachtmerrie duurt inmiddels al twee jaren voort.
Honderden families werden uit elkaar gerukt.
1.200 mensen vermoord. 48 nog steeds gegijzeld in de gruwelijke tunnels van Hamas.
Voor de families stopt de pijn nooit. Voor hen is 7 oktober elke dag.
Wat de wereld die dag zag, was geen botsing van twee legers.
Het was een massaslachting. Het was jihadistisch terreur in zijn puurste vorm.
Het was de grootste pogrom tegen Joden sinds de Shoah.
En toch… wat gebeurde er daarna?
Wij, het Joodse volk dat werd ontvoerd, afgeslacht, verkracht, en verminkt door barbaren, werden opeens aangewezen als de aanvaller.
Omdat de Joden dit keer NEE durfden te zeggen en alles in het werk stelden om een tweede 7 oktober te voorkomen.
De sympathie voor de slachtoffers was van zeer korte duur.
En die intellectuele oneerlijkheid maakt me woest.
Want we leven in een wereld waarin Israël geen eerlijke kans krijgt.
Israël blinkt uit in defensie, in geneeskunde, in technologie, in wetenschap, in financiën – maar Israël blinkt niet uit in PR.
En dat is een probleem. Want wie het verhaal niet vertelt, ziet hoe anderen het verdraaien.
Daarom hebben we meer mensen nodig zoals ikzelf, die durven te spreken.
Mensen die niet meer dan de waarheid vertellen, ook als het moeilijk is.
Mensen die durven uitleggen dat Israël geen oorlog zoekt, maar vecht om te overleven en het vuile werk opknapt – ook voor Europa.
Want elke uitgeschakelde terrorist, of raket die in Tel Aviv wordt onderschept, is ook een raket die ooit Antwerpen of Berlijn zou kunnen bereiken.
Veel raketten worden door het Iron Dome-systeem onderschept — en, vaak als een wonder van Hashem, worden vele raketten op bijna miraculeuze wijze weggehouden van grote steden en mensen, anders waren er al honderdenduizenden doden gevallen, en dat is natuurlijk precies de intentie van de terroristen die deze afschieten.
Laten we vandaag ook de helden van de IDF niet vergeten.
Dappere jonge mannen en vrouwen die hun leven riskeren om het onze te beschermen. Zij zijn het schild dat ons volk levend houdt.
Hun moed is de reden dat er vandaag geen tweede 7 oktober is gebeurd.
Wat ben ik trots op die helden en wij zijn hen eeuwige dankbaarheid verschuldigd.
Ik wil hier ook nadrukkelijk onze niet-Joodse vrienden in deze zaal en daarbuiten bedanken, zowel de christenen voor Israël, als politici, als andere vrienden.
Uw steun, uw aanwezigheid hier en uw solidariteit geven ons hoop en kracht en tonen dat dit geen louter Joodse strijd is, maar een gedeelde strijd voor waarheid en menselijke waardigheid en beschaving.
Dames en heren,
Onze jongeren, zeker op universiteiten, maar ook in de pers en sociale media worden dagelijks geconfronteerd met leugens – dat Israël ‘’een genocide zou plegen’’, ‘’schending van mensenrechten”, etc.
Als je dat hoort, MOET je kunnen antwoorden met de juiste argumenten.
Je moet weten wat je zegt. Je moet de tools hebben om de waarheid uit te leggen.
Enkel “Am Israel Chai” roepen tegen vuile leugens die constant worden herhaald is niet genoeg.
En zwijgen is geen optie. Want wie zwijgt, laat de leugen winnen.
De eeuwenoude nachtmerrie van het Joodse volk herhaalde zich dus opnieuw: slachtoffer zijn en tegelijk beschuldigd worden van dader te zijn.
De namen van de daders veranderen, de maskers wisselen, maar het script blijft hetzelfde: de Jood is altijd de schuldige, mag niet terugvechten en al helemaal niet winnen.
En dan kijk ik naar ons eigen land. In de straten van Brussel hangen “wanted-posters” met gezichten van Belgische Joden – enkel omdat zij publiekelijk opkomen voor Israël.
En onze kinderen verbergen op school en universiteit hun naam, hun ketting, hun trots. Dit is de realiteit van vandaag.
Slechts vier dagen geleden op de heiligste dag van het Joodse jaar stroomde er opnieuw Joods bloed door de straten, dit keer in Manchester. Hoeveel hoger moeten onze muren nog worden? Hoe veel dikker moet het kogelvrij glas nog worden om ervoor te zorgen dat wij kunnen bidden zonder risico te lopen vermoord te worden?
Vandaag zeg ik dit tegen de politici die hier vandaag aanwezig zijn: bescherm uw Joodse Belgen met alle middelen die u heeft.
Niet alleen voor ons. Ook voor uzelf. Want wat begint met de Joden, eindigt nooit met de Joden.
Wij hebben eeuwen van vernedering doorstaan. Getto’s, pogroms, Shoah.
En toch – wij zijn hier nog steeds. Wij hebben altijd bijgedragen aan de economie, de cultuur, de politiek, de wetenschap, de geneeskunde, de industrie en zoveel meer…
Wij zijn een volk dat graag iets teruggeeft aan de gemeenschap.
Wij zijn een volk dat van zijn medemensen houdt.
Maar als dit zo doorgaat, beste politici, zult u uw Joodse gemeenschap zien vertrekken.
Niet uit angst. Maar uit liefde voor onze kinderen.
De geschiedenis leert ons: het begint nooit met moorden. Het begint met woorden.
Met leugens. Met verdachtmakingen.
En vandaag zien we diezelfde mechanismen dus weer terug.
Niet met nazi-uniformen, maar met hashtags en slogans.
Niet in zwart-witfoto’s, maar in digitale campagnes en avond na avond in de debatten bij de VRT met zogenaamde Midden-Oosten-experts die meegaan in dat ene narratief ‘’from the river to the sea’’.
En blijft de boodschap dezelfde: “Er is geen plaats voor jullie – noch hier, noch daar.”
Toch mogen wij ons niet laten breken. Onze kracht ligt in eenheid – achdut.
Eenheid is ons schild. Het is de vonk die het Joodse vuur levend houdt.
En er is dit verschil: wij hebben nu de staat Israël. Een warm thuis voor alle Joden ter wereld. Een land dat ons niet tolereert, maar verwelkomt. Waar ons bestaan geen gunst is, maar een recht.
Maar boven alles weten wij: Am Yisrael leeft omdat Hashem ons beschermt.
Generatie na generatie, door vervolging en ballingschap, heeft Hij ons niet laten verdwijnen.
Onze vijanden kwamen en gingen. Ons volk bleef.
Dames en heren, laten wij afspreken dat we stoppen met fluisteren, maar weer hardop gaan spreken.
Wij gaan ons niet meer verbergen, maar wij blijven trots en blijven leven.
Samen, luid en zichtbaar.
Niemand gaat ons vertellen wat voor ons het beste is.
Israël verdedigt zichzelf als nooit tevoren. En onze STRIJD IS JUIST.
En samen gaan wij, ondanks alle tegenwind, ook dit weer overwinnen.
Mijn boodschap aan de haters: whether you like it or not; het Joodse volk leeft. Israël leeft en de toekomst voor Israel ziet er beter uit als ooit tevoren. Am Israel Chai!
Klik hier om een tekst te typen.
Reactie plaatsen
Reacties